Transformator

Transformator (z łac. transformare – przekształcać) – urządzenie elektryczne służące do przenoszenia energii elektrycznej prądu przemiennego drogą indukcji z jednego obwodu elektrycznego do drugiego, z zachowaniem pierwotnej częstotliwości. Zwykle zmieniane jest równocześnie napięcie elektryczne (wyjątek stanowi transformator separacyjny, w którym napięcie nie ulega zmianie).

Transformator umożliwia w ten sposób na przykład zmianę napięcia panującego w sieci wysokiego napięcia, które jest odpowiednie do przesyłania energii elektrycznej na duże odległości, na niskie napięcie, do którego dostosowane są poszczególne odbiorniki. W sieci elektroenergetycznej zmiana napięcia zachodzi kilkustopniowo w stacjach transformatorowych.

Z kolei w elektrowniach, gdzie napięcie generatora zawiera się w granicach od 6 kV do dwudziestu kilku kV, stosuje się transformatory blokowe. Podwyższają one napięcia z poziomu napięcia generatora, na poziom sieci przesyłowej (z reguły 220 lub 400 kV).

Według wielu autorów transformator nie jest maszyną elektryczną lecz urządzeniem, autorzy ci argumentują, że nie posiada on części ruchomych, wchodzi on jednak zwykle w zakres nauczania maszyn elektrycznych, gdyż zachodzą w nim zjawiska identyczne (poza ruchem) jak w maszynach prądu przemiennego.

BUDOWA

Transformator zbudowany jest z dwóch lub więcej cewek (zwanych uzwojeniami), nawiniętych na wspólny rdzeń magnetyczny wykonany zazwyczaj z materiału ferromagnetycznego.

Oba obwody są zazwyczaj odseparowane galwanicznie, co oznacza, że nie ma połączenia elektrycznego pomiędzy uzwojeniami, a energia przekazywana jest przez pole magnetyczne. Wyjątkiem jest autotransformator, w którym uzwojenie pierwotne i uzwojenie wtórne posiadają część wspólną i są ze sobą połączone galwanicznie.

ZASADA DZIALANIA

Jedno z uzwojeń (zwane pierwotnym) podłączone jest do źródła prądu przemiennego. Powoduje to przepływ w nim prądu przemiennego. Przemienny prąd wywołuje powstanie zmiennego pola magnetycznego. Zmienny strumień pola magnetycznego, przewodzony przez rdzeń transformatora, przepływa przez pozostałe cewki (zwane wtórnymi). Zmiana strumienia pola magnetycznego w cewkach wtórnych wywołuje zjawisko indukcji elektromagnetycznej – powstaje w nich zmienna siła elektromotoryczna (napięcie). Jeżeli pominie się opór uzwojeń oraz pojemności między zwojami uzwojeń i przyjmie się, że cały strumień magnetyczny wytworzony w uzwojeniu pierwotnym przenika przez rdzeń do uzwojenia wtórnego (nie ma strat pola magnetycznego na promieniowanie), to taki transformator nazywamy idealnym.

Baterie alkaiczne

Bateria alkaliczna (ogniwo alkaliczne) - bateria jednorazowego użytku, bez możliwości ponownego ładowania. Nazwa tego typu baterii bierze się od alkalicznych (zasadowych) roztworów, stosowanych w charakterze elektrolitu. Zasada działania baterii polega na reakcji chemicznej, która zachodzi pomiędzy cynkiem a tlenkiem manganu(IV) (Zn/MnO2). Bateria alkaliczna została wynaleziona przez amerykańskiego chemika Lewisa Urry'ego w 1959 w firmie Eveready Battery (obecnie Energizer). Współczesne baterie alkaliczne, dzięki technologicznym udoskonaleniom, mogą wytrzymać 40 razy dłużej niż oryginalny prototyp.

Wymiary i masa baterii

Ogniwo AA w kształcie walca o długości całkowitej ok. 51 mm, średnicy rzędu 13,50–14,50 mm (zwykle 14,05 do 14,15 mm).Tradycyjne baterie alkaliczne odznaczają się masą w przybliżeniu 23 g, podczas gdy akumulatory niklowo-metalowo-wodorkowe ważą od 26 g do 31 g. Znacznie lżejsze są baterie litowe (o napięciu 1,7V), które ważą ok. 15 g przy większej pojemności (3000 mAh) niż baterie alkaliczne czy akumulatory NiMH.

Baterie cynkowo-węglowe i alkaliczne typu AA cechują się nominalnym napięciem 1,5 wolta, podczas gdy akumulatory niklowo-kadmowe i niklowo-metalowo-wodorkowe charakteryzują się nominalnym napięciem 1,2 V.

Bateria AA – bateria w kształcie walca powszechnie używane w sprzęcie elektronicznym. Bateria typu AA została znormalizowana przez ANSI w 1947 roku i jest znana także jako R6 (węglowo-cynkowa), LR6 (alkaliczna), FR6 (litowo-żelazowa) oraz Mignon. W Polsce popularnie nazywana paluszkiem.

Baterii AA nie należy mylić z akumulatorami AA - czyli ogniwami wielokrotnego ładowania/rozładowania o tych samych wymiarach.

Aparat fotograficzny

Aparat fotograficzny, potocznie aparat – urządzenie służące do wykonywania zdjęć fotograficznych. Pierwowzorem aparatu fotograficznego było urządzenie nazywane camera obscura.

Tradycyjny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego, umieszczanego we wnętrzu aparatu w postaci zwiniętej błony, wymiennej kasety z błonami ciętymi, lub też kliszy szklanej. Obecnie aparaty fotograficzne na błony małoobrazkowe są wypierane przez aparaty cyfrowe, gdzie elementem światłoczułym jest matryca z elementami fotoelektrycznymi.

Podstawowe części składowe tradycyjnego aparatu (fotooptycznego)

obiektyw fotograficzny
migawka
korpus światłoszczelny
układ celowniczy
mechanizm do przesuwu i wymiany błony fotograficznej
elementy dodatkowe:
gniazdo synchronizacji lampy błyskowej
lampa błyskowa
dalmierz
światłomierz
samowyzwalacz

Podział aparatów fotograficznych

przeznaczenie:
aparat popularny
aparat profesjonalny
technologia
aparat analogowy
aparat cyfrowy
budowa
aparat przeziernikowy
aparat skrzynkowy
aparat mieszkowy
aparat dalmierzowy
lustrzanka
lustrzanka jednoobiektywowa
lustrzanka dwuobiektywowa
aparat studyjny
lotniczy aparat fotograficzny
wielkość klatki filmu
małoobrazkowe – 24 x 36 mm
aparat średnioformatowy – 4,5x6, 6x6, 6x9 (6x7, 6x8) cm
aparat wielkoformatowy – od 4x5 cala
sterowanie
ręczne (manualne)
automatyczne
autofocus z automatycznym ustawianiem ostrości

Głośniki

Głośnik - przetwornik elektroakustyczny (odbiornik energii elektrycznej) przekształcający prąd elektryczny w falę akustyczną. Idealny głośnik przekształca zmienny prąd elektryczny o odpowiedniej częstotliwości na falę akustyczną proporcjonalnie i liniowo. Rzeczywisty zakres częstotliwości, w którym głośnik wytwarza falę ciśnienia proporcjonalnie do napięcia (z dopuszczalnym odchyleniem) nazywa się pasmem przenoszenia głośnika. Potocznie głośnikiem nazywa się również zespół głośników zamknięty w wspólnej obudowie poprawnie nazywanej kolumną głośnikową.






Podział ze względu na zasadę działania

* Magnetoelektryczne (dynamiczne) - w polu magnetycznym magnesu (rys. magnet) umieszcza się przewodnik (cewkę magnetyczną) (rys. Voice coil), w którym płynie prąd elektryczny. Oddziaływanie magnesu i przewodnika z prądem wywołuje ruch przewodnika, do którego przymocowana jest membrana (rys.cone). Cewka jest połączona sztywno z membraną a całość jest odpowiednio zawieszona (rys. spider i surround), tak aby zapewnić osiowy ruch cewki w szczelinie magnesu bez ocierania się o magnes.
* Elektromagnetyczne - przepływ prądu o częstotliwości akustycznej powoduje powstanie zmiennego pola magnetycznego. Pole to magnesuje ferromagnetyczny rdzeń połączony z membraną. Przyciąganie i odpychanie rdzenia powoduje drgania membrany.
* Elektrostatyczne - na naelektryzowaną membranę z cienkiej folii (mającą napyloną warstwę metaliczną z jednej lub dwu stron, bądź będącą elektretem) oddziałują dwie perforowane elektrody, umieszczone z obu stron folii (jedna elektroda ma odwróconą fazę sygnału o 180 stopni w stosunku do drugiej), w ten sposób wywołując drgania folii w takt sygnału.
* Magnetostrykcyjne - pole magnetyczne wywołuje zmianę wymiarów materiału ferromagnetycznego (zjawisko magnetostrykcyjne). Ze względu na duże częstotliwości drgań własnych elementów ferromagnetycznych, tego typu głośniki stosowane są do otrzymywania ultradźwięków.
* Piezoelektryczne - pole elektryczne wywołuje zmianę wymiarów materiału piezoelektrycznego, stosowane w głośnikach wysokotonowych i ultradźwiękowych,
* Jonowe (bezmembranowe).

Parametry Thiele’a-Smalla (parametry T-S)

Są to parametry opisujące zachowanie się głośnika w niskich częstotliwościach. Parametry te służą do obliczania objętości obudowy głośnika.

Podstawowe parametry:

* Fs [Hz] - częstotliwość rezonansowa (pasmo przenoszenia)
* VAS [l] - objętość ekwiwalentna
* Qts - dobroć całkowita (wypadkowa)

Dodatkowe parametry:

* Qms - dobroć mechaniczna
* Qes - dobroć elektryczna

Polaryzacja głośnika

Polaryzacja głośnika jest umowną formą określenia kierunku przepływu prądu, który spowoduje wzrost ciśnienia powietrza w kierunku roboczym, związane jest to z kierunkiem nawinięcia uzwojenia cewki. Początek cewki jest oznaczany na koszu głośnika (kropka, plus). Dla przetwornika magnetoelektrycznego odpowiada to wypchnięciu cewki z pola magnesu i ruchowi membrany w kierunku pierścienia mocującego głośnik do obudowy.

Polaryzacja głośnika jest istotna przy budowaniu kolumn głośnikowych oraz zestawów nagłaśniających w tym i układów stereofonicznych

Mikrofon

Zasada działania

W tradycyjnych mikrofonach dynamicznych fale dźwiękowe powodują drgania cienkiej elastycznej membrany wraz z cewką, która jest do niej umocowana. Drgania cewki, która umieszczona jest między biegunami magnesu, wzbudzają w niej przemienny prąd elektryczny o częstotliwości odpowiadającej częstości drgań fal dźwiękowych.

W wyniku przetwarzania otrzymuje się z mikrofonu przebieg elektryczny – sygnał foniczny w postaci siły elektromotorycznej E, napięcia wyjściowego U oraz prądu I odpowiadającego przebiegowi akustycznemu.

Rodzaje mikrofonów

Ze względu na sposób przetwarzania drgań membrany na sygnał foniczny mikrofony dzielimy na:
* stykowe (węglowe)
* piezoelektryczne
* dynamiczne (magnetoelektryczne) o wstęgowe o opornościowe
* pojemnościowe (elektrostatyczne)
* pojemnościowe elektretowe

* laserowe

ZŁĄCZA

Złącza, które są najczęściej stosowane w mikrofonach to:

* męskie złącze XLR-3 w mikrofonach profesjonalnych
* wtyk jack o średnicy 6,5 mm w mikrofo

nach konsumenckich; spotyka się wtyki stereofoniczne (połączenie symetryczne) bądź w tańszych mikrofonach monofoniczne (połączenie niesymetryczne)
* wtyk jack mono o średnicy 3,5 mm w bardzo tanich mikrofonach bądź w mikrofonach komputerowych przeznaczonych do komunikatorów internetowych

W niektórych mikrofonach przeznaczonych do urządzeń przenośnych używane są inne złącza, takie jak XLR-5 lub mini-XLR. Mikrofony wpinane w klapę marynarki mają złącza dostosowane do miniaturowych nadajników bezprzewodowych. Od 2005 roku pojawiły się profesjonalne mikrofony wyposażone w interfejs USB, przeznaczone do rejestracji dźwięku przez komputer bez udziału karty dźwiękowej.

urządzenie chłodnicze-lodówka

Urządzenie chłodnicze służy do obniżania temperatury ciała poniżej temperatury otoczenia i przeznaczone jest do przechowywania produktów nietrwałych w temperaturze 0C i niższej. Najbardziej popularnym urządzeniem chłodniczym jest chłodziarka szafowa, czyli lodówka. Lodówka służy do przechowywania żywności w gospodarstwach domowych i sklepach. Lodówka posiada także przedział temperaturze poniżej 0C, czyli zamrażalniku. W lodówce chłodzenie odbywa się za pomocą chłodniczego urządzenia absorpcyjnego lub sprężarkowego. W lodówce ciecz zwana czynnikiem chłodniczym (płyn parujący przy niskiej temperaturze) pobiera ciepło z chłodzonego otoczenia przechodzi przez parownik (powyginana esowato rurka). Parownik jest najzimniejszą częścią lodówki, zwykle umieszcza się go w zamrażalniku. Większość domowych lodówek to chłodziarki sprężarkowe. Chłodziarka sprężarkowa wyposażona jest w sprężarkę napędzaną silnikiem elektrycznym, który zmusza czynnik chłodzący do krążenia w obiegu. Sprężarka zwykle tłokowa przetłacza parę czynnika chłodniczego do skraplacza, w którym para skrapla się oddając ciepło, następnie czynnik paruje pobierając ciepło od chłodzonych produktów. Niepożądanemu podnoszeniu się temperatury w lodówce zapobiega zainstalowany w niej termostat, który włącza agregat, gdy temperatura podnosi się i wyłącza go, gdy za bardzo spada. Tym samym powoduje, że lodówka nie pracuje na okrągło, przez co zmniejsza się zużycie energii elektrycznej. Lodówka musi być wyizolowana termicznie. Ciepło z zewnątrz nie może się dostać do wnętrza lodówki. Ciepło dostające się do środka lodówki powodowałoby włączenie przez termostat agregatu chłodniczego i pobieranie dużych ilości energii, aby agregat mógł pracować bez przerwy utrzymując odpowiednią temperaturę wewnątrz lodówki.

coś dla kobiet,parę słow o suszarkach

Czym powinna charakteryzować się suszarka do włosów, by przekonać klientkę do jej zakupu? To pytanie tylko na pozór wydaje się banalne, gdyż w gruncie rzeczy również na rynku elektrycznych akcesoriów do włosów wybór jest bardzo duży. Idealna suszarka do włosów to przede wszystkim produkt lekki. Nie zapominajmy, że używają ich częściej panie. Trzymanie jej nad głową przez kilkanaście minut, jeśli waży za dużo to niestety dyskomfort. Suszarka do włosów powinna też obowiązkowo mieć etui. W końcu wakacje, wyjazdy czy służbowe podróże zwykle odbywamy zabierając ją ze sobą. Kolejnym aspektem jest regulator siły nadmuchu – im więcej stopni regulacji ma suszarka do włosów, tym lepiej. Nie bez znaczenia jest również dyfuzor, czyli specjalna końcówka unosząca włosy u nasady i dodająca im objętości, ale nie powinien on tworzyć efektu „wielkiej lwiej grzywy Crystal z Dynastii”. Takie oto opinie wyrażają użytkowniczki na forach i portalach poświęconych kosmetykom i wizażowi. Ważna jest też cena suszarki do włosów – musi być stosowna do jakości i nie zrujnować nam portfela. W końcu w łazience każdej kobiety to tylko przysłowiowa kropla w morzu potrzeb. Nienagrzewająca się obudowa suszarki do włosów czy dobry serwis gwarancyjny to szczegóły, na jakie większość kobiet nie zwraca uwagi, być może niesłusznie...

Jeśli masz dosyć przesuszonych, puszących się i połamanych na całej długości włosów, które musisz codziennie ujarzmiać kilogramami środków wygładzających i nabłyszczających, mamy dla ciebie dobrą wiadomość. Istnieje suszarka do włosów, która może podreperować ich kondycję. Jest to możliwe dzięki systemowi jonizacji stosowanemu w prostownicach i suszarkach do włosów. Od dziś suszarka do włosów może być sprzymierzeńcem ich zdrowia! Jak działa jonizacja? Specjalne urządzenie zwane jonizatorem, umieszczone wewnątrz suszarki lub prostownicy, wytwarza ujemne ładunki elektryczne. Po zetknięciu z pasmem włosów, wygładzając je i zamykając łuski włosa. Funkcję jonizacji posiada obecnie każda dobra suszarka do włosów, podczas gdy jeszcze kilka lat temu była to zupełna nowość. Większość z nas zdążyła się przyzwyczaić do faktu, że suszarka do włosów będzie niszczyć i przesuszać nasze włosy. Jednak dzisiaj nie musi tak być, suszarka do włosów może dać Ci zdrowie i blask twoich włosów za tak mało jak tylko 200 zł, bo tyle kosztuje dobra suszarka do włosów renomowanej marki. Naszym zdaniem to wydatek, który się opłaca – jest nieporównywalnie mniejszy niż kwoty, które większość kobiet wydaje na drogie odżywki i balsamy, próbując ratować kondycję wysuszonych włosów.

wszystko co chcemy się dowiedzieć o pralkach

Pralki automatyczne
Pralki automatyczne należą dziś do standardowego wyposażenia gospodarstw domowych. Dlatego warto się przyjrzeć, na jakiej zasadzie funkcjonują i co sprawia, że można je napełnić brudnymi ubraniami, zostawić i po pewnym czasie wyjąć ubrania uprane i tylko lekko wilgotne.
Pojęcie pralki
Pralka automatyczna jest maszyną napędzaną silnikiem elektrycznym wykonującą cały cykl swej pracy bez udziału człowieka. Automat posiada programowy cykl pracy.

Podstawowe podzespoły i zasada ich działania

Podstawowym elementem konstrukcji pralki automatycznej jest bęben. Umożliwia on nie tylko pranie, ale też odwirowywanie bielizny, co sprawia, że po każdej kolejnej fazie płukania w tkaninie pozostaje jak najmniej wody z proszkiem. Bęben (wykonany z dziurkowanej blachy ze stali nierdzewnej) jest zawieszony na osi, zamocowanej na łożyskach w szczelnym zbiorniku, otwieranym od przodu lub z góry.
W modelach otwieranych od góry bęben zawieszony jest poziomo na dwóch łożyskach, zamocowanych symetrycznie po obu stronach bębna, a w jego ściance bocznej znajduje się klapka do ładowania bielizny. Istnieją również modele pralek z bębnem zamocowanym w pionie, otwartym od góry.
W omawianym typie pralki z ładowaniem od przodu, z tylnej ścianki bębna „wyrasta” oś, która przetknięta jest przez łożyska o dwóch średnicach, osadzone w tylnej ściance zbiornika i uszczelnione simmeringami.


Schemat budowy pralki automatycznej

Zarówno zbiornik pralki jak i bęben mają z przodu otwór, służący do ładowania i wyjmowania bielizny. Aby woda ze zbiornika nie wylewała się podczas prania, stosuje się gumowy rękaw, łączący krawędź zbiornika z obudową pralki. Ponieważ zbiornik podczas prania i odwirowywania porusza się względem obudowy, rękaw ma budowę harmonijkową, czyli posiada pewien nadmiar gumy, zapobiegający jej naprężeniu. Do przedniej części rękawa dociskają się drzwiczki (posiadające własną uszczelkę), a ich szybka jest ukształtowana tak, że po zamknięciu wchodzi do środka pralki na cała głębokość rękawa i zrównuje się z przednią ścianką zbiornika.
Rękaw, w części wchodzącej do wnętrza zbiornika, jest tak uformowany, że szczelina pomiędzy nim a przednia ścianka bębna jest możliwie jak najmniejsza. Niekiedy zdarza się, że podczas prania są tam wciągane różne przedmioty – efekt schwytania pomiędzy rękaw a obracający się bęben.
Procesem prania zawiaduje programator, będący, mówiąc w uproszczeniu – rodzajem zegara włączającego kolejne funkcję. Obecnie programatory, są to urządzenia niemal całkowicie elektroniczne, dawniej były elektromechaniczne. W dawniejszych programatorach silnik krokowy napędzał zestaw kółek zębatych, którego ostatnim stopniem był obracający się pręt z nasadzonym całym pakietem krzywek, przypominający szaszłyk na rożnie. Krzywki te stanowiły oprogramowanie, gdyż obracając się powodowały zwieranie i rozwieranie poszczególnych styków, co umożliwiało uruchamianie poszczególnych procedur.
W fazie pierwszej, czerpania wody, programator daje sygnał do zaworu czerpalnego, czyli elektrozaworu. Zawór ten w stanie spoczynku jest zamknięty, a ciśnienie wody dociska jego grzybek do obudowy, dodatkowo uszczelniając go. Gdy przez cewkę elektromagnesu popłynie prąd, siła elektromagnetyczna staje się większa od siły nacisku wody, stalowa kotwica zostaje wciągnięta do środka cewki i grzybek zaworu odsuwa się od obudowy, wpuszczając wodę.

SILNIK DWUSUWOWY

Silnik dwusuwowy jest to silnik spalinowy, w którym cztery fazy pracy (ssanie, sprężanie, praca i wydech) wykonywane są w ciągu dwóch suwów (od górnego do dolnego skrajnego położenia) tłoka.

Istnieją konstrukcje silników dwusuwowych zarówno o zapłonie iskrowym, jak i o zapłonie samoczynnym.
Schemat działania silnika dwusuwowego

1. Suw sprężania – w pierwszej fazie suwu sprężania następuje "przepłukanie" przestrzeni roboczej silnika . Wtedy to spaliny powstałe w poprzednim cyklu pracy są wytłaczane przez kanał wydechowy , jednocześnie do przestrzeni roboczej przez kanał międzykomorowy napływa mieszanka paliwowo-powietrzna zgromadzona wcześniej w przestrzeni korbowej silnika . W dalszej fazie suwu sprężania tłok, pełniący także rolę zaworu, zamyka kanał wydechowy i międzykomorowy, odsłaniając jednocześnie kanał ssawny . W czasie sprężania mieszanki w komorze spalania, świeża porcja mieszanki paliwowej napływa przez kanał ssawny do przestrzeni korbowej silnika.
2. Suw pracy – Przed dojściem do górnego martwego położenia tłoka następuje zapłon paliwa, które gwałtownie rozprężając się powoduje ruch tłoka w dół do dolnego skrajnego położenia. W końcowej fazie tego suwu odsłaniany jest kanał wydechowy i spaliny zaczynają opuszczać przestrzeń roboczą. Cykl się powtarza.

Jest to przykład "klasycznego" iskrowego silnika dwusuwowego z rozrządem tłokowym. W silnikach o zapłonie iskrowym dostarczanie ładunku (mieszanki) może się odbywać przez tzw. przepustnicę obrotową (rozrząd asymetryczny, korzystniejszy od symetrycznego), zaś w silnikach o zapłonie samoczynnym często ładunek podaje turbosprężarka.

Jako że silniki dwusuwowe nie są zwykle zaopatrzone w miskę olejową, smarowanie układu korbowego musi być zapewnione przez mieszankę paliwową. W tym celu do paliwa dodaje się pewną ilość oleju. Ten uproszczony system smarowania sprawia, że w konstrukcji łożyskowania korbowodu stosuje się wyłącznie łożyska toczne.

Istnieją też silniki dwusuwowe, gdzie oleju nie dodaje się do paliwa, ale jest on tłoczony z oddzielnego zbiornika bezpośrednio do łożysk oraz na gładzie cylindrów. Układ taki komplikuje jednak silnik, a główną zaletą dwusuwu jest lekkość i prostota (brak układu rozrządu, brak układu smarowania itd.)

Podstawową wadą silników dwusuwowych jest duże zużycie paliwa (niższa sprawność), wysoka emisja spalin oraz głośna praca. Głównym tego powodem jest utrudniona wymiana ładunku w silniku (oczyszczenie cylindra ze spalin podczas przepłukania jest niezupełne) oraz zawartość w mieszance paliwowej oleju silnikowego, który ulega spalaniu wraz z paliwem, a także nieuniknione straty mieszanki podczas przepłukania cylindra.
Silnik samochodu Syrena

Silniki dwusuwowe, aczkolwiek mają zalety, stosowane są dużo rzadziej niż czterosuwowe. Obecnie najistotniejsze są kwestie ekologiczne (kwestie zanieczyszczania środowiska i nadmierna emisja dwutlenku węgla). Benzynowe stosowano głównie tam, gdzie ważne było, aby silnik był jak najmniejszy i najprostszy. Z początku m.in. do napędu lekkich motocykli i motorowerów, później także np. kosiarek do trawy. W ostatnich czasach w krajach wysoko rozwiniętych nawet w tych zastosowaniach wypierają je silniki czterosuwowe. Pierwsze samochody Saaba wyposażone były w silniki dwusuwowe, jednak najczęściej i najdłużej, bo aż do lat 80. XX w. stosowano je w Polsce i NRD gdzie były montowane do aut osobowych: Syrena, Trabant i Wartburg.

Silniki dwusuwowe wysokoprężne, zasilane olejem napędowym, stosowano natomiast do napędzania bardzo dużych pojazdów, takich jak statki, lokomotywy (np. ST44), czy bardzo duże samochody techniczne, np. straży pożarnej. Obecnie w krajach wysoko rozwiniętych także tu wypierane są one przez czterosuwowe silniki wysokoprężne, nadal są jednak często stosowane jako nowoczesne silniki okrętowe i stacjonarne. Największy obecnie oferowany spalinowy silnik tłokowy – Wartsila-Sulzer RTA96-C – jest dwusuwowym silnikiem wodzikowym z zapłonem samoczynnym.
Zasada działania dwusuwowego silnika wysokoprężnego

Fakt wypierania silników dwusuwowych przez czterosuwy spowodowany jest głównie wprowadzaniem coraz bardziej restrykcyjnych norm emisji spalin (obecnie w Europie obowiązuje norma Euro IV), z którymi producenci silników dwusuwowych nie są w stanie sobie poradzić. Natomiast jeśli chodzi o porównanie silników czterosuwowych i dwusuwowych pod względem właściwości technicznych to te ostatnie charakteryzują się kilkoma istotnym zaletami:

1. osiągają wyższą moc jednostkową, co wynika z jednego cyklu pracy na jeden obrót wału korbowego (w czterosuwie jeden cykl pracy przypada na dwa obroty wału).
2. odznaczają się prostotą budowy, co przekłada się na niskie koszty produkcji
3. są mniej podatne na uszkodzenia (np. związane z przekroczeniem maksymalnych obrotów pracy), mają mniej elementów ruchomych (czterosuwy mają skomplikowany rozrząd: wałki rozrządu/popychacze, zawory, sprężyny zaworowe itd.).
4. są lżejsze od czterosuwowych.

Apple zaczyna produkcję konsoli !

Konsola Apple
Po podbiciu rynku przenośnych odtwarzaczy muzycznych i agresywnym wejściu w segment telefonii mobilnej następnym celem Apple mogą być konsole do gier. Na początku tego miesiąca amerykański gigant zgłosił wniosek do amerykańskiego biura patentowego o rozszerzenie znaku handlowego „Apple” – miałby on odnosić się również do szerokiej gamy produktów związanych z grami. Wniosek dotyczy “przenośnych urządzeń przeznaczonych do gier wideo”, „wolnostojących maszyn wideo”, „maszyn do gier z ekranem LCD” oraz „gier elektronicznych różniących się od tych, które mogą być odtwarzane na odbiornikach telewizyjnych”. Apple odmówiło skomentowania złożenia wniosku – wielu więc interpretuje decyzję jako próbę wkroczenia na lukratywny rynek konsol wideo. Możliwe że Jabłuszko będzie konkurować z takimi gigantami, jak Microsoft, Nintendo oraz Sony. Na stronie Apple’a można również znaleźć ogłoszenie, w którym poszukuje się “producenta/projektanta gier”. W połowie lat 90-tych ubiegłego wieku amerykański producent zaprezentował na amerykańskim i japońskim rynku multimedialną konsolę zwaną Apple Pippin. Nie była ona jednak w stanie konkurować z Nintendo 64, Sony Playstation i Segą Saturn.



Firma Apple wydała już w połowie lat dziewięćdziesiątych konsolę do gier Pip Pin. Produkt sprzedawany był jedynie na terenie Stanów Zjednoczonych i Japonii. Jego dystrybucja nigdy jednak nie została rozszerzona, gdyż konsola okazała się kompletnym niewypałem. W 2006 roku znalazła się nawet na dwudziestej drugiej pozycji w rankingu miesięcznika PC World - Top 25 Worst Tech Products of All Time (Najgorsze 25 produktów Światowej Technologii w Historii). Być może tym razem Apple rzeczywiście podchodzi poważnie do sprawy upatrując swoją szansę w niezwykle lukratywnym i wciąż rozwijającym się rynku gier wideo.